Een boekenreeks vol magie

Enkele weken geleden was er bij een bekende keten boekenwinkels opnieuw de actie: gratis tas bij aankoop van een YA-boek. Mij kan je zo nog steeds aanzetten tot impulsaankopen.

Voor wie de term niet kent: YA staat voor “young adult”.
Het genre is wat mij betreft vis noch vlees. Mij is het nog altijd niet helemaal duidelijk wat er allemaal onder valt. De indruk die ik krijg, is dat het etiketje vooral aanduidt dat ook volwassenen deze jeugdboeken kunnen lezen zonder al te veel schaamrood op de wangen.

Mijn oog viel op het boek “De ijzerkoning” door Julie Kagawa.
De cover en flaptekst spraken me wel aan, maar ook de dikte van het boek: 382 bladzijden.
Voor mij is de dikte van het boek nu eenmaal een doorslaggevende factor. Dunne boeken zijn in vergelijking veel duurder voor mij omdat ik nu eenmaal veel maar vooral snel lees.

Eenmaal thuis meteen aan het lezen gegaan. Het boek leest als een sneltrein. Ik werd er meteen ingezogen, net zoals het hoofdpersonage meteen verdwijnt in de wereld van de elfen.
Dezelfde avond was het al zover: het boek was uit. En het smaakte naar nog.

“De ijzerkoning” is een spannend verhaal met heel wat magische elementen. Het deed me denken aan de boeken van de reeks “de rode koningin” door Victoria Aveyard en de “Fairyland” reeks van Catherynne M. Valente.
Het boek is het eerste deel van een reeks, wat ik persoonlijk een extra pluspunt vind bij dit soort boeken.

Een echte aanrader dus: zowel voor de echte “young adults” als voor de volwassenen die altijd een groot kind zullen zijn, zoals ikzelf.

Duizelen in een boek

Iets minder dan een week geleden stopte een collega een boek in mijn handen.
Zij had het boek al gelezen en ze vond het goed.
Ik had weeral een paar boeken uit die ik te dun had bevonden en ik was op zoek naar mijn volgende prooi.
“Het zou wel kunnen dat het misschien wat dicht komt.”
Bij het lezen van de flaptekst kon ik me niet meteen inbeelden hoe. Het verhaal leek toch wel mijlenver van mijn leefwereld te staan.

Eerste vraag dus: “Hoeveel bladzijden? Ik wil eens doorlezen!”
Meer dan 300 dus niet te dun.
“Samen duizelen we” door Jaela Cole. Nog maar verkrijgbaar sinds 1 september 2020.
Ik lees graag recente boeken want dan kan ik ze écht lezen met een open geest, zonder de mening van anderen in het achterhoofd.

Eerst was ik begonnen in het geleende boek (paperback) maar na een akkefietje met een uitgelopen drinkfles en dan een ganse avond voor de ventilator met het boek van de collega ben ik overgeschakeld op e-book.

(Ik lees momenteel vooral digitaal want dan kan ik ook lezen als ik niet kan slapen en manlief wel.)

Aanvankelijk had ik er een beetje moeite mee om in het verhaal te komen omdat er vanuit verschillende personen wordt verteld en ik gewoon doodop ben van mijn peuter met divastreken. De overschakeling van paperback naar e-book deed daar ook geen goed aan.

Maar ik heb doorgebeten en na pakweg 20 bladzijden werd ik in het boek gezogen. Soms met een lach, soms met een traan. (Rukdoekjes!)
Op een mum van tijd was het uit… met spijt in het hart.

“Samen duizelen we” is een fantastisch boek. Een meeslepend verhaal dat versterkt wordt door het geweldige taalgebruik van de schrijfster.
In elk personage kon ik dingen in herkennen van mezelf of mensen uit mijn omgeving. Het boek stond blijkbaar toch minder ver van mijn wereld dan ik aanvankelijk dacht.

Hier vind je de info van de uitgeverij: Samen duizelen we – Jaela Cole.

Kwam het verhaal dichtbij? Enorm!
Ook als dit niet het geval had geweest, is en blijft het een prachtig verhaal.
Lezen! Maar doen hé!

Ik kijk alvast uit naar het volgende boek. Ik ben ervan overtuigd dat dat opnieuw een knaller zal zijn.

Een vurig boek

Een hele tijd geleden had ik het boek “Fahrenheit 451” door Ray Bradbury aangekocht als e-book. Dit keer in het Nederlands, terwijl ik (oorspronkelijk) Engelstalige boeken vaak in de Engelstalige versie koop.
Het boek wordt beschreven op Wikipedia als een dystopische sciencefictionroman. Wie het boek uit 1953 vandaag leest, zal het misschien niet als sciencefiction beschouwen omwille van de eenvoudige reden dat er veel zaken herkenbaar zijn op het vlak van technologie.

Bij het lezen van de eerste bladzijdes was ik absoluut niet onder de indruk. Ik begreep ook niet waarom dit boek dergelijke status toegekend krijgt.
Naarmate het boek vorderde, begon ik het eerder angstaanjagend te vinden.
De ontlezing in onze samenleving is een feit. Net als in dit boek, hetzij wel in een andere vorm.

Het centrale thema van dit boek is censuur. Mensen mogen vooral niet meer diep nadenken over het “waarom”. Alles moet leuk zijn. Boeken lezen of bezitten is zelfs strafbaar. Boeken worden verbrand. In een moderne wereld!

Als leerling in het secundair onderwijs werd ik onderwezen over 1984 en Animal farm door George Orwell tijdens de les Engels. Dit boek zou eigenlijk ook niet mogen ontbreken.

Boeken lezen wordt vandaag vaak als een luxe gezien, een teken dat je (te) veel vrije tijd hebt. Ik ben het daar niet mee eens en ik voel me bevestigd in deze mening door het lezen van dit boek.

Laat ons hopen dat de taferelen uit het boek nooit werkelijkheid worden.
Om dat te bereiken moeten we met z’n allen blijven lezen, kinderen én volwassenen.

 

Antwerpen leest

Een tijdje geleden kwam ik te weten dat er een mooi leesinitiatief bestaat in enkele steden, waaronder Antwerpen.

Wie mij kent in het dagelijkse leven, weet dat ik van ’t Stad ben en er nog wel trots op ben ook.
Je hoort het ook wel… al zou ik dat liever willen verbergen.

Op de website van “Antwerpen leest” kan je leestips terugvinden, maar ook tips i.v.m. leuke leesplekjes en activiteiten.

Het leuke is dat je je kan inschrijven om “stadslezer” te worden en dan kan je boeken en leesplekjes aanbevelen of losse teksten schrijven voor de website.

Ik heb me alvast ingeschreven als stadslezer.
Wie volgt er nog? 😉

#ikleesbelgisch

Enkele weken geleden deelde een collega, die op de hoogte is van mijn voorliefde voor alles wat met lezen te maken heeft, een krantenartikel met leestips.
Op dat moment was het allemaal even hectisch genoeg door alle corona-toestanden dus ik besloot om er niets concreet mee te doen.

Mijn oog viel wel op één ding: een lees/boekenclub. Het lijkt me heel leuk om dit met leerlingen te organiseren maar ik zou niet weten hoe eraan te beginnen. Zoiets wil ik zelf eerst eens uitproberen en ervaren vooraleer me eraan te wagen op school.

Rond diezelfde periode viel mijn oog op een oproep op Twitter door Kenny Vermeulen (@nonunsenses), of er interesse was in zo’n boekenclubje waarin dan enkel recente boeken van Belgische auteurs gelezen zouden worden.

Hier vind je alle info: https://medium.com/@Nonunsenses/ikleesbelgisch-b07abffd6a6e

Ik doe alvast mee, jullie ook?

Op bezoek bij Kind & Gezin

Zoals de meeste ouders, gaan ook wij op consultatie bij Kind & Gezin voor de controles van Aline.
De eerste keren kwam ik er vaak buiten met een wrang gevoel.
Ik voelde me er absoluut niet welkom. En heel vaak had ik zelfs het gevoel dat ik weinig nuttige info had gekregen omdat ik me op voorhand al had geïnformeerd.

Tot het bezoek van vorige week.
Ons bezoek begon met een zeer enthousiaste jongeman die ons heel voorzichtig en beleefd om “ons boekske” kwam vragen. Het boekje gaf hij even enthousiast aan zijn eigen moeder (toevallig ook Aline genaamd), die ons even vriendelijk verder hielp.

Na het wegen en het meten, namen we plaats in de wachtzaal.
Ondanks dat we omgeven waren door kinderboeken, voelden we ons niet geroepen om in een wachtzaal te beginnen voorlezen voor Aline. Wat zouden de andere mensen wel niet denken?

Daar besliste Quinten (de vrolijke jongeman die ons had begroet) even anders over.
Heel beleefd reikte hij ons een voorleesboek aan. Natuurlijk durfde ik niet anders, want ja, je wilt toch niemand teleurstellen. En het hielp ook dat het boek wel erg vakkundig werd aanbevolen.

Voor we het wisten, was het onze beurt. Net toen het boekje helemaal uit was.
Het bleek inderdaad een zeer leuk boekje te zijn. Een boekje over verschillende dieren met stukjes waar Aline aan kon voelen. Waar ik dom genoeg de titel niet van heb onthouden…

Bij ons vertrek kregen we tot slot ook nog een boekenpakketje.
Een knisperboekje dat over dierengeluiden gaat (best wel toepasselijk aangezien het vandaag werelddierendag is), een boekstart-groeimeter, een beknopte gids hoe en wat je met je baby/peuter kan lezen en tot slot “Het goed genoeg boek” voor de ouders. Het pakketje werd ons aangeboden door www.boekstart.be .
Enkel het laatste boek werd niet door Boekstart aangeboden.

Niet alleen was ik dit keer zeer aangenaam verrast door de vriendelijke ontvangst, maar vooral ook door samenwerking van Kind & Gezin en Boekstart/Iedereen leest.
In tijden van dalende leesniveau’s kunnen zulke initiatieven alleen maar toegejuicht worden…